CONGRES DES SERBES D'EUROPE
KONGRES SRBA EVROPE
D02,2005
Paris 75003, France

DEKLARACIJA
POVODOM DESETOGODISNJICE AGRESIJE I ZLOCINA REPUBLIKE HRVATSKE NAD CIVILNIM STANOVNISTVOM
REPUBLIKE SRPSKE KRAJINE
1995-2005
Pariz, 1. Avgust 2005.

Imajuci u vidu da su Srbi naseljavali prostor danasnje Srpske Krajine (Republike Srpske Krajine, u koju su ukljuceni: Severna Dalmacija, Lika, Kordun, Banija, Zapadna Slavonija, Istocna Slavonija, Baranja i Zapadni Srem) jos od pre pet vekova, ucestvujuci u odbrani Zapadne Evrope od Otomanske imperije,
da je posle Prvog svetskog rata Krajina postala deo Jugoslavije, a njeni stanovnici, drzavljani Jugoslavije.
da se na prostoru Republike Srpske Krajine nalaze mnoga verska i kulturna obelezja srpskoga naroda koja se danas sistematski unistavaju.

Imajuci u vidu da je Nezavisna Drzava Hrvatska (NDH), nastala u toku Drugog svetskog rata dozvolom i priznanjem nacisticke Nemacke sa kojom je bila saveznik,
- odgovorna za zlocin genocida i zlocini protiv covecnosti nad Srbima Krajine za koji do sada nije snosila odgovornost pred jurisdikcijom medjunarodne pravde,
- osnovala, treci po velicini u Evropi, nacisticki koncentracioni logor u kome je ubijeno oko 600.000 Srba,
- sistematski sprovodila unistavanje srpskoga naroda i Krajini, planiranim zlocinackim poduhvatom, u skladu sa dobro poznatim sloganom: ”jednu trecinu Srba treba ubiti, jednu trecinu proterati, a jednu trecinu pokrstiti”,

Imajuci u vidu da su zlocini genocida nad srpskim narodum iz Drugog svetskog rata bili velikodusno oprosteni od tadasnje komunisticke vlast sloganom: “Bratstvo i jedinstvo”, a da je NDH prihvacena kao ravnopravna federalna jedinica, Socijalisticke Republike Hrvatske, u okviru svojih arbitrarnih administrativnih granica u okrilje saveznicke Socijalisticke Federalne Republike Jugoslavije,
da za razliku od vlasti, srpski narod nije zaboravio zlocine NDH,
da zlocini NDH, sadasnje Republike Hrvatske, sa kojom ima medjunarodno-pravni kontinuitet, jos uvek nisu bili subjekt medjunarodnog pravosudja,

Imajuci u vidu da su, direktnom intervencijom u unutrasnje poslove suverene drzave, SFR Jugoslavije, ukljucujuci nelegalnim finansiranjem, dostavom oruzja i podrskom paravojnih teroristicke formacije Hrvatske, pojedini clanovi vlada drzava Evropske ekonomske zajednice, medju kojima, posebno Savezna Republika Nemacka, Vatikan, Austrija i Madjarska doveli do oruzanih teroristickih napada na Ustavni poredak Jugoslavije i posledicno do sukoba sirih razmera sto je dovelo do secesije federalnih jedinica i rusenja SFRJ.
da je tom nelegalnom rusenjuiju SFRJ, Konferencija u Hagu pod predsednistvom Lorda Karingtona i Arbitrazna komisije pod predsednistvom Roberta Badantera dala medjunarodno pravno pokrice ,
da je glavni krivac za izbujanje rata srpski narod kako bi na taj nacin, glavni inicijatori rata (Nemacka i Vatikan, a potom SAD) bili oslobodjeni svake odgovornosti pred medjunarodnom zajednicom i pred institucijama medjunarodne-pravde.

Imajuci u vidu da federalna jedinica Socijalisticka Republika Hrvatska 1991. godine nije imala pravo na proglasenje nezavisnosti, ni po jugoslovenskim, ni po medjunarodnim pravnim odrednicama. Socijalisticka Republika Hrvatska nije imala pravo:

a) na samoopredeljenje:

- na osnovu Ustava SFR Jugoslavije, Clan 5 (Teritorijalni integritet): “Teritorija Socijalisticke Federativne Jugoslavije je jedinstvena i sacinjavaju je teritorije socijalistickih republika. Teritorija republike ne moze se menjati bez pristanka republika, a teritorija autonomnie pokrajine - ni bez pristanka autonomne pokrajine. Granice Socijalisticke Federativne Republike Jugoslavije ne moze se menjati bez saglasnosti svih republika i autonomnih pokrajina. Granice izmedju republika moze se menjati samo na osnovu njihovog sporazuma, a ako se radi o granici autonomne pokrajine, na osnovu njene saglasnosti”
- na osnovu Ustava SFR Jugoslavije, Clan 114 (Federalno uredjene drzave);
- na osnovu Povelje Ujedinjenih nacija dozvoljava se samoopredeljenje naroda samo kada se radi o pitanju oslobadjanja od kolonijalne vlasti ili vlasti strane sile (Deklaracija 1514, XV, usvojena 14 Decembra 1960 od Generalne skupstine Ujedinjenih nacija).

B ) na politicki lokalni referendum:

- na osnovu Clana 89, 90, 118/2 I Amandmanom XXIV (Ustav SFRJ, Savremena Administracija, Beograd, 1988),
- na osnovu ustavnih odredbi drzava Zapadne Evrope, politicki problemi u okviru jedne suverene drzave se ne mogu resavati lokalnim referendumom. To nije smetalo da pet strucnjaka Ustavnog prava iz pet evropskih drzava koji su delovali u sastavu Arbitrazne komisije usvoje odredbe po kojima je trebalo odrzati lokalne referendume za otcepljenje pojedinih federalnih jedinica na prostoru bivse Jugoslavije.

c) na secesiju:

- na osnovu odluke Ustavnog suda Jugoslavije (I-broj 108/1-91) o ukidanju odluke o suverenosti i samostalnosti Hrvatske,
- na osnovu Povelje Ujedinjenih nacija koje ne priznaju cin secesije smatrajuci ga nelegalnim.
- na osnovu Helsinskog Zavrsnog Akta (1. avgusta 1975. godine) u kome se u Clanu III nedvosmisleno navodi da: “Drzave ucesnice medjusobno smatraju za nepovredive svoje granice, kao i granice svih evropskih drzava i svaki pokusaj protiv tih granica. Na osnovu toga, one se uzdrzavaju isto tako, od svih zahteva i svakog cina okupacije i agresije na celovitost ili na pojedine delove jedne druge drzave ucesnice.”, i dalje u Clanu IV da: “Drzave ucesnice postuju medjusobno teritorijalni integritet svake drzave ucesnice. Na osnovu toga, one ce se uzdrzati od svakog cina koji je u suprotnosti sa principima Povelje Ujedinjenih nacija usmerenog protiv teritorijalnog integriteta, politicke nezavisnosti ili jedinstva drzava ucesnica, a posebno od bilo kakvih akcija koje se odnose na pretnju i upotrebu sile”.

Imajuci u vidu cinjenice:
- a) da je Nemacka, drzava saveznik i saucesnik Hrvatske u mnogobrojnim zlocinima nad Srbima u Drugom svetskom ratu i aktivni cinilac u rusenju bivse Jugoslavije, bila medju prvima koja je priznala secesionisticku Hrvatsku kao suverenu drzavu u trenutku kada Hrvatska nije ispunjavala osnovne uslove drzavnosti u skladu sa medjunarodnim pravom:
-a) nije posedovala jedinstvo teritorije, gradjanstva i ustavne vlasti,
-B ) nije bila miroljubiva sto je u suprotnosti sa Clanom 4, paragraf 1, Povelje Ujedinjenih nacija, koji se odnosi na uslove o prijemu novih clanova u Organizaciju Ujedinjenih nacija.
- c) zasnivala se na nelegalnoj oruzanoj secesiji sto je dovelo da narusavanja mira na Balkanu i Evropi i nanela ogromne zrtve civilnom stanovnistvu na prostoru bivse Jugoslavije.

Imajuci u vidu da su teritorijalno jedinstvo i ustavna vlast Republike Hrvatske ostvareni
- a) posle prvog i najveceg etnickog ciscenja na prostoru bivse Jugoslavije, u Zapadnoj Slavoniji, za potrebe smestaj atomskog odpada 1991,
- B ) genocidnog progona i ubijanja preko 250.000 srpskog civilnog stanovnistva iz Republike Srpske Krajine avgusta 1995.

Imajuci u vidu da je proglasenje Srpske autonomne oblasti decembra 1990., a potom Republike Srpske Krajine decembra 1991., imalo za cilj da se srpski narod, gradjani Jugoslavije, na prostoru Krajine na kome je predstavljao vecinski narod, zastiti od zlocina i odbrani od teroristickih napada koje je podrzavala hrvatska vlast.

Imajuci u vidu da je u toku secesionistickog rata 1991.-1995. po drugi put u dvadesetom veku i uz podrsku i ucesce istog saveznika, Nemacke, drzava Hrvatska pocinila zlocin genocida nad srpskim stanovnistvom na teritoriji Republike Srpske Krajine (Principi Medjunarodnog prava priznati Statutom Nirnberskog Tribunala, 1950.; Statut Medjunarodnog krivicnog Tribunala za bivsu Jugoslaviju, 1993.).

Imajuci u vidu da preostalo srpsko stanovnistvo u secesionistickoj Republici Hrvatskoj nije prihvaceno kao - ravnopravni gradjanin -, po ugledu na zemlje zapadnoevropske demokratije, vec kao - nacionalna manjina -, po ugledu na predjasnje socio-komunisticke norme;
da njihova prava na povratak po okoncenju ratnih sukoba, nisu postovana,
da su njihova vekovna imanja prodavana
da se njhova ljudska prava, u skladu sa Univerzalnom deklaracijom o pravu coveka i Evropske konvencije o pravima coveka, ne postuju,
da su i danas, 2005.godine, Srbi u Hrvatskoj izlozeni nasilju i diskriminaciji.

Imajuci u vidu da nove odrednice u medjunarodnim odnosima afirmisu prioritetni znacaj PRAVDE,. neophodno je da se uspostavi istina o zlocinu nad Srbima Republike Srpska Krajine, genocidnom progonu i okupaciji njihovih vekovnih ognjista kao i da se utvrdi pojedinacna i drzavna odgovornost NDH i Republike Hrvatske. U tom smislu Kongres Srba Evrope smatra da:

1. Secesionisticki nelegalni rat federalne jedinice Socijalisticke Republike Hrvatske protiv Socijalisticke Federativne Republike Jugoslavije je iskoriscen da bi se ostvarila ideologija fasisticke NDH iz Drugog svetskog rata ciscenje od Srba, i stvaranje etnicki ciste Hrvatske.

2. Teritoriju Republike Srpske Krajine posle agresije i progona srpskog stanovnistva treba smatrati okupiranom teritorijom od strane drzave koja je zasnovala svoju suverenost na zlocinu genocida protiv srpskog naroda i koja, uprkos iznudjenom priznanju od strane pojedinih sila, nije imala medjunarodno-pravno utemeljenje.

3. Srbi stanovnici Republike Srpske Krajine nisu bili odmetnici u toku secesionistickog rata 1991.-1995., kako se to zlonamerno predstavljalo u Zapadnoj stampi u periodu sinhronizovane demonizacije Srba, vec branioci Ustavnog poredka SFRJ i Medjunarodnog prava koga su hrvatske vlasti uz podrsku stranih sila nelegalno rusile sluzeci se u tu svrhu i zlocinom genocida.

4. Srpski narod nema pravo da olako prihvati politiku svrsenog cina i okupaciju bilo kog dela svojih zemalja bilo da se radi o Republici Srpskoj Krajini, Republici Srpskoj ili Kosovu i Metohiji. U tom smislu treba se za uvek osloboditi dobro poznatog slogana “Velika Srbija” s kojim se vec decenijama manipulise dovodeci u sumnju legitimne zahteve srpskog naroda uskracujici mu osnovno pravo i istinu.

5. Posto zlocin genocida ne zastareva, Vlada Republike Srpske Krajine u izbeglistvu trebalo bi da uputi zahtev Generalnoj skupstrini Ujedinjenih nacija, Evropskoj zajednici i Savetu Evrope da se oformi jedna Medjunarodna komisija koja ce utvrditi postojanje genocida NDH iz Drugog svetskog rata nad srpskim stanovnistvom i zlocina medjunarodnog karaktera tokom teroristickih napada i secesionistickog rata 1991.-1995. godine, a posebno zlocina pocinjenih u toku progona preko 250.000 srpskog stanovnistva iz RSK avgusta 1995. Pored toga, Vlada Republike Srpske Krajine u izbeglistu treba da nadleznom medjunarodnom sudu podnese zahtev placanja ratne ostete.

6. Neophodne aktivnosti na medjunarodnom planu, zasnovane na opste-prihvacenim demokratskim normama i procesima u okviru Ujedinjenih nacija, Evropske zajednice i Saveta Evrope, treba usmeriti ka oslobadjanju okupiranih srpskih zemalja u Republici Srpskoj Krajini. Izmedju ostalog, treba inicirati bilateralne i multilateralne razgovorime sa predstavnicima Republike Hrvatske i medjunarodne zajednice koji ce voditi ka formulaciji buducih odnosa izmedju Republike Srpske Krajine i Republike Hrvatske.

7. Neophodno je da se pri medjunarodnim institucijama hitno pokrenu pitanja i pristupi resenju u vezi sa povratkom srpskog stanovnistva na svoja imanja na prostorima okupirane Republike Srpske Krajine. Posebnu paznju treba posvetiti postovanju prava coveka u skladu sa Univerzalnom deklaracijom o pravu coveka i Evropskom Konvencijom o pravima coveka. Svako nepostovanje ovih, opsteprihvacenih principa, treba prijaviti odgovarajucim evropskim instancama.

KONGRES SRBA EVROPE